De koning zegt sorry. Goed bedoeld, vanuit de juiste intentie een mooie gebaar. Alleen de uitvoering, hoe hij dit doet kan anders. Kan beter. Dat ligt deels aan hem en deels aan de regie. Want geloven wij zijn speech? Een goede speech en presentatie heeft pathos, ethos, logos. De Griekse retorica. Als er één van die elementen ontbreekt ontstaat er een probleem. Ben je niet meer overtuigend. Ontstaat er miscommunicatie, omdat dat wat je zegt anders geïnterpreteerd kan worden. De koning leest op een zakelijke manier voor van de autocue, maar het lichaam doet niet mee. In dit geval ontbreekt de pathos, de passie, de emotie. Vertel niet dat je pijn hebt, leg niet uit dat je betrokken bent, maar laat het zien. Als je lichaamstaal, expressie en intonatie niet hetzelfde verhaal vertellen als je woorden, kom je incongruent en ongeloofwaardig over. Show don’t tell, leer ik mijn trainees in onze presentatietrainingen. Communicatie bestaat voor 7 % uit woorden, 38 % uit intonatie en 55 % uit lichaamstaal. Dit moet allemaal samenvallen, anders gelooft het publiek je niet. Acteurs maken hier in het theater juist dankbaar gebruik van, we noemen dit dan ook tegenkleuren. Hierdoor krijgt een personage gelaagdheid, diepgang, wordt het spannend, kun je afstand creëren, of commentaar geven vanuit je karakter. Maar bij een speech en presentatie moet alles samen vallen. Laat zien, horen en voelen dat je spijt hebt. Niet alleen vanuit het hoofd met woorden, het hart en de handen willen ook meedoen. Zet jezelf niet op slot, in een gesloten houding. Maar hou het open, levendig, laat het gevoel stormen. Het gaat er niet alleen om WAT je zegt, maar ook HOE je het zegt. Een goede speech en presentatie raakt, verbindt, creëert betrokkenheid en gaat recht van hart tot hart. Het is een dapper gebaar dat de koning maakt, maar in de uitvoering een gemiste kans.
